Er is een plek in ons waar alles begint.
Voorbij de logica, voorbij het masker dat we dragen, voorbij het verhaal dat we over onszelf vertellen.
Een plek die niet naar buiten straalt, maar naar binnen trekt.
Die niet vraagt om gezien te worden, maar om gevoeld te worden.
Die plek is donker.
Niet omdat ze negatief is,
maar omdat ze nog ongevormd is.
Omdat ze alles bevat wat mogelijk is — voordat het een richting kiest.
Deze plek noemen we de Deep Dark Feminine.
Het is de baarmoeder van het bestaan:
– waar stilte verandert in trilling
– waar verlangen beweging wordt
– waar potentie zich ontvouwt tot vorm
– waar een wereld kiemt nog voor hij geboren wordt
Hier komt alle creatie vandaan.
Het leven zelf wordt eerst in het donker gedragen.
Maar we zijn het contact ermee kwijtgeraakt.
Onze cultuur heeft ons geleerd dat donker verkeerd is:
te intens, te sensueel, te rauw, te onvoorspelbaar.
Dat onze diepte gevaarlijk is.
Dat verlangen gecontroleerd moet worden.
Dat kwetsbare kracht niet thuishoort in het daglicht.
Dus hebben we die bron onderdrukt.
We hebben haar verwisseld met schaamte.
Met schuld.
Met stilte.
Toch blijft ze roepen.
Onder onze spanning.
In onze honger.
In onze onrust.
In de plek die tintelt wanneer we eindelijk iemand vertrouwen — ook al weten we nog niet hoe.
De Deep Dark Feminine is nooit weg.
Ze wacht.
Tot wij terugkeren naar waar wij zijn ontstaan: het lichaam dat weet, het bekken dat draagt,
de donkerte die niet vernietigt maar voedt.
